Drozdowo

Drozdowo

to wieś malowniczo położona na terenie Łomżyńskiego Parku Krajobrazowego Doliny Narwi, około 8 km na wschód od Łomży. Gospodarstwa są tu rozrzucone na pagórkowatym terenie morenowym, graniczącym od południa z rozległymi łąkami, stanowiącymi obszar zalewowy Narwi.

Jest miejscowością tak pięknie położoną i o tak wspaniałych walorach przyrodniczych, że warto je rozsławić na cały świat.

Nazwa Drozdowo może pochodzić od ptaków zwanych drozdami. Lubią one miejsca lesiste o gęstym podszyciu, w pobliżu łąk i wody. Takim terenem są płaskowzgórza okalające Drozdowo, lekko faliste, poprzecinane wąskimi jarami, na których dnie szemrzą strumyki

Pierwsze wzmianki o Drozdowie pochodzą z 1417 roku, kiedy to książę Janusz Starszy nadał 30 włók w Drozdowie Stanisławowi z Zakliczewa herbu Modzele, którego potomkowie przyjęli nazwisko Drozdowski. Ostatni męski potomek rodu, Tomasz, zmarł w 1742 roku, a wieś Drozdowo drogą małżeństw przeszła w ręce Hrehorowiczów, a następnie Burskich. W roku 1786, na mocy intercyzy ślubnej Franciszka Saryusz Lutosławskiego i Antoniny Burskiej, część majątku, tzw. Drozdowo Górne, stało się własnością Lutosławskich. Drozdowo Dolne, w roku 1799, nabył od Burskich Kazimierz Godlewski, mąż wdowy po Franciszku Lutosławskim, Antoniny. Majątek ten przeszedł potem w ręce rodziny ich córki, Trzeszczkowskiej, a następnie był własnością Chludziewiczów, od których odkupił go Franciszek Lutosławski w 1866 r. Właśnie Franciszek Lutosławski doprowadził do rozkwitu Drozdowa i okolic poprzez umiejętne gospodarowanie i uprzemysłowienie swoich dóbr.

Przy rozbudowie browaru w 1879 roku znaleziono stare cmentarzysko. Odkryte tam szkielety leżały jedne na drugich a między nimi resztki jakby małych noży całkowicie przeżartych przez rdzę i mnóstwo paciorków: gładkich, szklanych białych, niebieskich i zielonych oraz glinianych. Znalezione paciorki nie miały regularnych kształtów, a na każdym wyrzeźbionych było 6 listków. Ich wielkość wahała się od 5 do 10 mm w przekroju. Prócz tego wszystkiego znaleziono również srebrny pierścionek. W 1880 roku na górce za dzisiejszym cmentarzem wykopano urnę z czerwonej gliny wypełnioną palonymi kośćmi. Pisze o tym obszerniej A. Budziński w publikacji pt. „Ziemia Łomżyńska” nr 5 z 1993 roku.

Niestety, Drozdowo leżało na linii frontu zarówno w czasie I, jak i II Wojny Światowej. Już po I Wojnie zniszczenia były tak duże, że ani majątek, ani browar nigdy nie wróciły do swojej świetności. Opis wydarzeń z czasu wojny 1920 roku można przeczytać w książeczce Izabeli Lutosławskiej – Wolikowskiej
pt. „Bolszewicy w polskim dworze”.

We wrześniu 1939 roku Drozdowo zajęła Armia Czerwona. Dwór opustoszał. Wielu ludzi ze wsi deportowano do ZSRR. Potem przyszli Niemcy i znowu Armia Czerwona. Po wyzwoleniu mieszkańcy Drozdowa zajęli się głównie warzywnictwem.

Lutosławscy, a potem Maria z Lutosławskich Niklewiczowa dotrwali w Drozdowie do 1979 roku.
Obecnie w Drozdowie jest kościół, cmentarz, szkoła podstawowa, poczta, trzy sklepy, bar, dwór Stanisława Lutosławskiego, w którym mieści się Muzeum Przyrody, Dyrekcja Łomżyńskiego Parku Krajobrazowego Doliny Narwi oraz remiza Ochotniczej Straży Pożarnej.

1. Herb Rodziny Lutosławskich – Jelita

2. Teren Górnego Drozdowa. Widok obecny.

3. Ogrodzenie  terenu byłego  Drozdowa Górnego.

4. Przychodnia  Zdrowia w Drozdowie.

5. Pawilon Sklepu Spożywczego.

6. Budynek mieszkalny z 1932 roku. Na dole sklep spożywczy.

7. Budynek drewniany pamiętający pewnie czasy II wojny światowej.

8. Dawny Dworek Lutosławskich. Obecnie  Muzem Przyrody w Drozdowie.

Źródło:

www.drozdowo.pl