Działalność sportowa ŁTW po 1945r. (I)

DZIAŁALNOŚĆ SPORTOWA ŁOMŻYŃSKIEGO TOWARZYSTWA WIOŚLARSKIEGO PO 1945R.

Po 1945 r. Łomżyńskie Towarzystwo Wioślarskie wznowiło działalność. Mimo ogromnych zniszczeń materialnych i utraty wielu doświadczonych działaczy podjęto dzieło odbudowy Łomżyńskiego Towarzystwa Wioślarskiego i nawiązano do jego wzorów z czasów II Rzeczypospolitej. W 1946 r. prezesem Towarzystwa został lekarz Witold Prusiński, a sekretarzem S. Ciepliński. Wśród piętnastu osób, które złożyły w tym roku podpisy na statucie Towarzystwa udało się odczytać nazwiska: Witolda Prusińskiego, S. Cieplińskiego, Józefa Baczewskiego i Czesława Żywickiego. Jako główny cel istnienia towarzystwa określono pielęgnowanie racjonalnego wychowania fizycznego członków. Cel ten osiągano poprzez uprawianie wioślarstwa, żeglarstwa, kajakarstwa i pływania. Zimą miało być uprawiane łyżwiarstwo, saneczkarstwo, narciarstwo, a także gimnastyka, ćwiczenia w basenie, szermierka i boks. Towarzystwo miało propagować sport wodny słowem i drukiem, miało prawo uczestniczyć w związkach sportowych okręgowych i krajowych. Mogło urządzać regaty, zabawy, zawody i popisy. Organizacją działalności sportowej zajmowała się komisja techniczna powoływana przez zarząd towarzystwa. Komisja liczyła 5 członków, jej przewodniczącym był z urzędu prezes towarzystwa, a jego zastępcą naczelnik przystani lub jego zastępca. Komisja aranżowała odczyty i pogadanki, organizowała treningi wioślarskie, ćwiczenia gimnastyczne i wycieczki turystyczno – krajoznawcze. Sekretarz komisji miał obowiązek prowadzić protokoły posiedzeń, spis członków ćwiczących, opiekować się książką pływań. Na jej podstawie po zakończeniu sezonu sporządzał statystykę przepłyniętych przez poszczególnych członków kilometrów.

Do jego obowiązków należało również prowadzenie statystyki antropometrycznej członków ćwiczących. Z upoważnienia komisji naczelnik prowadził ćwiczenia, dobierał osady i przydzielał łodzie do pływania. Po zakończeniu pływań łodzie były każdorazowo kontrolowane. W razie ich uszkodzenia gospodarz taboru wraz z naczelnikiem sporządzał protokół na tę okoliczność. Następnie naczelnik zdawał o tym raport zarządowi. Komisja Imprezowo – Gospodarcza organizowała wszelkie imprezy: regaty, bale, wieczorki, wycieczki i inne. Projekt każdej imprezy musiał być zatwierdzony przez zarząd. Komisje działały na podstawie swoich regulaminów zatwierdzonych przez zarząd. W paragrafie 59 statutu zapisano: “Towarzystwo jest prawnym następcą towarzystwa Wioślarskiego w Łomży, złożonego w roku 1900 .” Wioślarstwo uprawiano początkowo w Łomżyńskim Towarzystwie Wioślarskim, a od 1950 r. po wchłonięciu klubu wioślarskiego przez klub “Związkowiec” i podporządkowaniu wszelkiej działalności w dziedzinie kultury fizycznej celom ideowym lansowanym przez partię we wszystkich klubach, które mogły być uznane za legalne. Mimo zaprzestania samodzielnego istnienia Łomżyńskiego Towarzystwa Wioślarskiego działacze wioślarscy nadal starali się prowadzić dotychczasową działalność, ale zmuszeni byli czynić to w strukturach innych organizacji. W województwie białostockim wioślarstwo rozwinęło się w ośrodkach Ligi Morskiej, a następnie w ośrodkach organizacji powstałych z tego stowarzyszenia: Towarzystwa Przyjaciół Żołnierza, Ligi Przyjaciół Żołnierza i Ligi Obrony Kraju. Oprócz wioślarstwa uprawiano kajakarstwo, żeglarstwo, płetwonurkowanie i inne sporty wodne. Szkolono płetwonurków dla potrzeb wojska, głównie przedpoborowych, a także podwyższano umiejętności rezerwistów poprzez ich udział w różnych obozach i kursach. Trening w sekcji umożliwiał płetwonurkom utrzymanie ich specyficznej sprawności fizycznej. We współpracy z Polskim Związkiem Żeglarskim szkolono żeglarzy i sterników jachtowych, współpracując z Polskim Związkiem Motorowodnym szkolono sterników motorowodnych. Do 1967 r. we współpracy z Referatem Ratownictwa Polskiego Związku Pływackiego, a po tym roku we współpracy z Wodnym Ochotniczym Pogotowiem Ratunkowym organizowano kursy ratowników wodnych, popularyzowano pływanie i wydawano karty pływackie. Propagowano wychowanie wodniackie, szczególnie morskie. Startowano w Ogólnopolskim Młodzieżowym Konkursie Wiedzy Morskiej pod nazwą „Polska Leży nad Bałtykiem”.

Organizatorem tego konkursu był Zarząd Główny Ligi Obrony Kraju. Konkurs składał się z następujących konkurencji: strzelania do tarczy, rzutu rzutką ratowniczą, wiązania węzłów żeglarskich, sprawdzianu wiedzy z historii, geografii i obyczajami związanymi z morzem i pływania na dystansie 50 m. 9 VI 1995 r. w finale krajowym konkursu w Świnoujściu reprezentacja Łomży zajęła III miejsce. Łomżę reprezentowali: Marcin Dysarz /I Liceum Ogólnokształcące/, Marcin Turek /Zespół Szkół Drzewnych/, Agnieszka Łapińska /Szkoła Podstawowa nr 10/ i Daria Smętek /Szkoła Podstawowa nr 10/. Marcin Dysarz zajął IV miejsce indywidualnie. W czerwcu 1997 r. w finale konkursu w Jastarni drużyna łomżyńska również zajęła III miejsce. W finale startowali: Agnieszka Łapińska /I Liceum Ogólnokształcące/, Bogdan Pusz /I Liceum Ogólnokształcące/, Czerski Michał /Szkoła Podstawowa nr 5/, Miszczuk Łukasz /Szkoła Podstawowa nr 3/. Bogdan Pusz zajął III miejsce indywidualnie. W 1998 r. ekipa w składzie Sebastian Zakrzewski /Szkoła Podstawowa nr 4/, Katarzyna Szostak /Szkoła Podstawowa nr 10/, Łapińska Agnieszka i Bogdan Pusz zajęła w finale krajowym, w Jastarni III miejsce. Również III miejsce indywidualnie w tym roku zajęła Agnieszka Łapińska. W 1999 r. I miejsce indywidualnie w finale krajowym wywalczył Bogdan Pusz. Łomżyńscy zawodnicy osiągali najlepsze rezultaty w pływaniu. Organizowano zawody pływackie i dłuższe maratony pływackie. Najczęściej zawody pływackie rozpoczynały się na plaży żydowskiej, a kończyły na przystani. W 1977 r. odbył się maraton pływacki z Szuru do przystani. Współorganizatorami tego maratonu byli: Klub Wodny „Okoń”, Łomżyńskie Towarzystwo Wioślarskie, Zarząd Wojewódzki ZSMP, Wojewódzka Rada Związków Zawodowych. Maraton Wygrał Kazimierz Kobryś, II miejsce zdobył Jarosław Staturski, a III – Janusz Krasowski. Mimo chłodnej, niesprzyjającej pogody maraton ukończyła jedyna płynąca kobieta.

Była nią Mirosława Wasik. Kontynatorem tradycji organizowania zawodów pływackich stało się łomżyńskie Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe. 29 VIII 1997 r. wraz z Wojewódzkim Zrzeszeniem Ludowych Zespołów Sportowych zorganizowało ono maraton pływacki z Siemienia do plaży miejskiej. I miejsce zdobył Wiktor Jakubowski, II miejsce – Bogdan Pusz, III miejsce – Agnieszka Łapińska, IV – Łukasz Miszczuk, a V – Radosław Turek. Wystartowało 16 osób, a ukończyło maraton 14 osób, w tym 3 kobiety. Oprócz Agnieszki Łapińskiej maraton ukończyły Agnieszka Strzeszewska i i Anna Jakubowska. 9 VIII 1998 r. Zorganizowano II Maraton Plywacki WOPR. I miejsce zdobyła Agnieszka Łapińska, II miejsce – Łukasz Miszczuk, III miejsce – Janusz Krasowski, IV miejsce zdobyła Kasia Szostak. Wystartowało 16 zawodników, a maraton ukończyło 12, w tym kobiety: Anna Jakubowska i Joanna Krasowska. Od tego roku skrócono trasę i rozpoczynano maraton od miejsca przed Siemieniem nazywanego Białą Gorą. Trasa miała długość około 7 km. 2 VIII1999 r. odbył się III maraton. I miejsce zdobyła Agnieszka Łapińska, II miejsce – Janusz Krasowski, III miejsce – Wiktor Jakubowski. Następne miejsca zajęły kobiety: IV – Agnieszka Hapunik, V – Joanna Krasowska, VI – Anna Jakubowska. Wystartowało 12 osób, a do mety dopłynęło 9. 6 VIII 2000 r. odbył się IV maraton. I miejsce zdobył Wiktor Jakubowski, II – Agnieszka Łapińska, III – Janusz Krasowski. Maraton ukończyły kobiety: Anna Jakubowska, Joanna Krasowska, Katarzyna Makowska. Maraton rozpoczęło i ukończyło 14 osób. VIII 2000 r. zorganizowano triatlon. Pierwszą konkurencję stanowiło płynięcie wpław z plaży na przystań, druga konkurencja polegała na biegu z przystani na plażę, w trzeciej konkurencji płynięto z plaży na przystań i z powrotem na plażę kajakiem. I miejsce zdobył Radosław Bacharz, II – Radosław Rybicki, III – Okurowski Robert. Głównym inspiratorem i organizatorem tych imprez był Leszek Muczyński, prezes łomżyńskiego oddziału WOPR. W dniach 25 VIII – 3 IX 2000 r. odbył się w Łomży obóz sportowy i I Polonijne Igrzyska Młodzieży Szkolnej w piłce koszykowej, tenisie stołowym, piłce siatkowej, szachach i pływaniu. Znaczny sukces osiągnęli młodzi pływacy. Sztafeta na dystansie 4 x 100 m. stylem zmiennym osiągnęła III miejsce. Reprezentację Polski stanowili łomżyńscy pływacy: Adam Póro /II Liceum Ogólnokształcące/, Radosław Rybicki /Gimnazjum nr 8/, Paweł Borowski /Szkoła Podstawowa nr 10/, Michał Możarowski /Gimnazjum nr 1/. Wyprzedzili ich zawodnicy rekrutujący się z pływackich szkół sportowych z Estonii /I miejsce/ i z Łotwy /II miejsce/. Głównym organizatorem tej imprezy był łomżyński oddział „Wspólnoty Polskiej”. 1 X 2000 startujący w I Mistrzostwach Polski Amatorów w pływaniu Adam Pióro zajął I miejsce na dystansie 25 m. stylem grzbietowym, II miejsce na dystansie 25 stylem dowolnym i III miejsce na dystansie 25 m. stylem motylkowym w kategorii wiekowej 12 – 16 lat. W tejże kategorii wiekowej, w stylu klasycznym Marta Ostrowska /Gimnazjum nr 1/ zajęła I miejsce, a Beata Mojsa /Gimnazjum nr 1/ zajęła II miejsce. Organizatorem imprezy była Agencja Promocji Sportu. Odbywała się ona równocześnie na 50 basenach w Polsce, a wyniki podawano zaraz po zakończeniu zawodów do centrum koordynującego w Lesznie.

W byłym województwie białostockim, kluby wioślarskie znajdowały się w: Łomży, Białymstoku, Ełku, Olecku i Gołdapi. W tychże miejscowościach organizowano regaty. Wakacyjne obozy szkoleniowe organizowano w miejscowościach położonych nad jeziorami, w Ełku, Olecku i Gołdapi. Powoływano na nie tylko juniorów zakwalifikowanych do reprezentacji województwa białostockiego lub też pretendujących do niej. Poprzedzały one wyjazd reprezentacji województwa białostockiego na mistrzostwa Polski. Obozy i wyjazdy finansowane były przez Wydział Kultury Fizycznej i Turystyki Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku. Wyjazdy łomżyńskich wioślarzy na regaty centralne i wojewódzkie finansowane były głównie ze środków Powiatowego i Wojewódzkiego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki. Szkolenie w klubie prowadził Andrychowski Dominik, a po jego odejściu na emeryturę starsi stażem wioślarze. Najdłużej społecznie rolę instruktorów pełnili Jan, Jakub, Leszek Kołodziejski i Hubert Kołodziejski. Pracę trenerską traktowali jako posłannictwo i łączyli ją ze społecznym działaniem. W 1967 r. pożar strawił trzeci budynek przystani i dokonał prawie całkowitego zniszczenia cennego sprzętu. Ocalały nieliczne jednostki, o mniejszej wartości przechowywane pod wiatą. Do pełnienia funkcji socjalnej pozyskano drewniany barak po drugiej stronie ulicy, naprzeciw przystani. Starsi wiekiem działacze wspominali, że ten barak był także ich ostoją podczas wznawiania działalności po zakończeniu II wojny światowej. Zlokalizowano tam szatnie dla zawodników oraz pokój instruktorów i kierownika klubu. Kajakarze zaadoptowali do przetrzymywania sprzętu drewnianą szopę, która mieściła się w ciągu drewnianych boksów sprzętowych od strony stadionu miejskiego. Wioślarze zbudowali kilka zadaszonych wiat sprzętowych. Zawodnicy sami zdobywali środki na remont sprzętu.

Nieznacznej pomocy na zakup lakierów i innych materiałów remontowych w niektórych latach udzielał Powiatowy Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki w Łomży. Zimą organizowano remonty sprzętu. Wykonywali je solidarnie wszyscy zawodnicy, od najmłodszych do najstarszych. Każdy zawodnik remontował przydzieloną do użytkowania i opieki łódkę. Ponieważ sprzętu było znacznie mniej niż zawodników, na jedną łódkę przypadało kilka osad do remontu i treningu. Przygotowanie sprzętu do sezonu przebiegało bardzo sprawnie i szybko. Łodzie i inne jednostki pływające traktowano z dużą delikatnością, chroniono przed jakimkolwiek uszkodzeniem. Remontowano także kajaki i inny sprzęt, który służył do szkolenia, a także był wypożyczany mieszkańcom Łomży do rekreacji. Środki finansowe uzyskane z wypożyczania sprzętu w części przeznaczano na zakup materiałów do remontu i inne cele klubowe. Nie zawsze odbywało się to za zgodą i wiedzą administracji organizacyjnej. Wypożyczalnia sprzętu funkcjonowała pod opieką etatowego pracownika pionu wodnego Ligi Obrony Kraju, instruktorów sekcji wioślarskiej i kajakowej oraz dyżurujących społecznie zawodników. Szkolenie wioślarskie rozpoczynano od pływania na kajakach turystycznych i łodziach turystycznych. Następnie, po zdobyciu podstawowego doświadczenia w zachowaniu ze sprzętem na lądzie i na wodzie pozwalano adeptom wioślarskim pływać na masywnych czwórkach podwójnych, popularnie nazywanych “klasą C”. Dopiero po odbyciu takiego stażu odbywał się przydział zawodników na inne łódki. Łomżyński klub wioślarski działający w strukturach różnych organizacji był jednym z najprężniejszych i najsilniejszych klubów wioślarskich w województwie białostockim. Najlepszymi zawodnikami byli: Dymkowski Andrzej, Jakubowski Tadeusz, Kołodziejski Hubert, Zenczewski Marek, Żukowski Ryszard, Karwowski Romek, Grzymała Władysław, Janowski Mieczysław, Załęski Jerzy, Zenczewska Hanna i Modzelewska Elżbieta. W 1971 r. Dymkowski Andrzej z Jakubowskim Tadeuszem zdobyli VI miejsce w dwójce podwójnej podczas Mistrzostw Polski Juniorów. W finałach tych mistrzostw uczestniczył również Kołodziejski Hubert na jedynce podwójnej. Najbardziej wartościowe wyniki sportowe osiągnął Dymkowski Andrzej. Powołany został do sekcji specjalnej Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich przy klubie AZS MKS Szczecin. Do sekcji tej powoływano najbardziej utalentowaną młodzież w kraju w celu stworzenia jej optymalnych warunków do treningu. Startując na zawodach zawodnicy tejże sekcji nadal zachowywali przynależność do swojego macierzystego klubu. W 1972 r. “Przegląd Sportowy” poinformował, że do reprezentacyjnej czwórki ze sternikiem na Mistrzostwa Świata Juniorów w Mediolanie powołany został Dymkowski Andrzej. Jednakże w relacji z tej imprezy w składzie czwórki nie zamieścił już jego nazwiska. W tymże roku zdobył on z czwórką AZS MKS Szczecin I miejsce na XXIII Mistrzostwach Polski Juniorów. Punkty zdobyte przez niego zostały zaliczone dla reprezentacji województwa białostockiego. Również podczas tych mistrzostw łomżyńska dwójka podwójna bez sternika zajęła VII miejsce. W jej składzie popłynął Zenczewski Marek i Żukowski Ryszard. Łomżyniacy wystartowali na pożyczonej łodzi od “Skry” Warszawa, bowiem ich klubowy sprzęt osiągnął taki stan zużycia, że nie nadawał się nawet do remontu.1

Pod koniec lat sześćdziesiątych, sekcja kajakowa działająca przy klubie wodnym “Okoń” otrzymała pierwszy sprzęt wyczynowy. Były to kajaki przekazane z klubu wodnego Ligi Obrony Kraju w Ełku w postaci: trzech jedynek i trzech dwójek. Opiekunem i instruktorem sekcji był Kołodziejski Leszek. Wiosną 1971 r. sekcja startowała w regatach okręgowych w Augustowie i w regatach międzyokręgowych również w Augustowie. Poziom sportowy łomżyńskich zawodników stale wzrastał. Jesienią tegoż roku sekcja zorganizowała regaty okręgowe w Łomży, na Narwi. Podczas jesiennych regat zawodniczka Modzelewska Elżbieta wygrała w k-1 na dystansie 500 m. z Żuk Czesławą, członkinią kadry narodowej juniorek, z “Cresowii” Białystok. W następnych latach na skutek zużycia sprzętu i braku nowego została zawieszona działalność tej sekcji. Zawodnikami sekcji byli: Modzelewska Elżbieta, Modzelewska Grażyna, Kozłowska Krystyna, Dąbrowska Bożena, Kamińska Jadwiga, Białobrzewski Jan, Zakrzewski Grzegorz, Orłowski Kazimierz, Orłowski Henryk, Steczkowski Jan, Steczkowski Andrzej, Steczkowski Jerzy, Poniat Jan, Poniat Wiesław, Bargielski Wojciech, Kopański Jan i Rybicki Czesław .2

1.VII.1975 r. wprowadzono reformę administracyjną kraju. W skład nowego województwa łomżyńskiego weszły niedoinwestowane i zaniedbane tereny powiatów z obrzeży dawnego województwa białostockiego. Dotyczyło to również kultury fizycznej. W nowo powstałym województwie istniało tylko 6 klubów sportowych jedno i dwusekcyjnych, żaden szkoleniowiec nie pracował na całym etacie. Województwo nie posiadało hali sportowej, basenu pływackiego, brakowało sal gimnastycznych. W lipcu 1975 r. w spartakiadzie młodzieży, która odbyła się w Białymstoku startował tylko jeden przedstawiciel z obszaru nowego województwa łomżyńskiego. Był nim piłkarz nożny “Warmii” Grajewo, Dalecki P. Nowe władze wojewódzkie przystąpiły do zmiany tej sytuacji. Odbyły się plenarne posiedzenia Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Łomży poświęcone sprawom rozwoju kultury fizycznej. Realizowały one wytyczne VI i VII Zjazdu PZPR oraz VII plenum KC PZPR. Stan kultury fizycznej w województwie przeanalizowała Wojewódzka Rada Narodowa w Łomży i uchwaliła program rozwoju kultury fizycznej w województwie łomżyńskim na lata 1976 – 1980. Już w 1975 r. powołano Zarząd Wojewódzki Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej, Wojewódzkie Zrzeszenie Ludowych Zespołów Sportowych, Zarząd Okręgu Szkolnego Związku Sportowego. Opracowano program rozwoju kultury fizycznej w województwie łomżyńskim na lata 1976 – 1980. W 1976 r. powołano Wojewódzką Federację Sportu i Wojewódzki Ośrodek Sportu i Rekreacji. Wojewódzka Federacja Sportu koordynowała działania w dziedzinie sportu wyczynowego i rozdzielała środki finansowe na jego realizację. Wojewódzki Ośrodek Sportu i Rekreacji był jednostką budżetową Wojewody Łomżyńskiego i spełniał rolę inwestora bezpośredniego w zakresie budownictwa sportowego i rekreacyjnego oraz zarządzał i administrował obiektami rekreacyjnymi i prowadził działalność rekreacyjną. Plan ten zakładał istnienie 126 sekcji sportowych w 20 dyscyplinach, budowę bazy sportowej i zatrudnienie kadry trenersko – instruktorskiej. Planowano zatrudnienie szkoleniowców w takiej ilości, aby na każdą grupę wiekową przypadał jeden na każdą dyscyplinę, w każdym klubie. Dodatkowo do każdej dyscypliny w każdym klubie miał być zatrudniony trener koordynator. Szkoleniem miały być objęte grupy wiekowe od młodzika do kategorii juniora starszego, a wyjątkowo do kategorii młodzieżowej. Preferowano sporty indywidualne, słusznie sądząc że ubogiego województwa nie stać na finansowanie drużynowych gier sportowych. Sekcje sportowe w województwie podzielono na 3 grupy. Do 1 grupy należały, te które otrzymały priorytet w finansowaniu swojej działalności, pozostałe otrzymywały mniej środków finansowych. Przewidziano istnienie sekcji kajakowych w Łomży, Ciechanowcu, Rajgrodzie, Goniądzu i Nowogrodzie. Sekcje wioślarskie miały funkcjonować w Łomży i Rajgrodzie. Większość z nich zakwalifikowano do 1 grupy finansowania. W Łomży miała powstać sekcja wioślarska i kajakowa zakwalifikowana do 1 grupy oraz żeglarska i motorowodna zaliczone do 2 grupy finansowania. Jednym z zadań głównych w dziedzinie inwestycji było zbudowanie ośrodka sportów wodnych nad Narwią w Łomży. 2 I 1976 r. wznowiono działalność Łomżyńskiego Towarzystwa Wioślarskiego, podjęło ono realizację programu dotyczącą sportów wodnych. 28 III 1978r. rozpoczął działalność Klub Wodny PTTK „Canoe”.

Zajmowano się w nim kajakarstwem turystycznym i żeglarstwem. W drugiej połowie lat siedemdziesiątych istniał także Chorągwiany Klub Żeglarski przy Komendzie Chorągwi ZHP w Łomży. 26 VI 1984 r. powołano do istnienia Yacht Club „Arcus” Spółdzielczości Mieszkaniowej w Łomży. Uprawiano w nim żeglarstwo turystyczne i sportowe. Przy ZO PTTK działała także grupa płetwonurków. W 1979 r. Wojewódzka Rada Narodowa w Łomży podjęła nową uchwałę w sprawie rozwoju kultury fizycznej. Zmieniono strukturę rozmieszczenia rozwijanych dyscyplin sportowych i rozmieszczenia sekcji, nieznacznie zmniejszając ilość sekcji. Sytuacja ekonomiczna kraju wymusiła kolejną modyfikację programu. W styczniu 1981 r. postanowiono skoncentrować się na pomocy finansowej dla 11 dyscyplin. Zaliczono do tej grupy: podnoszenie ciężarów, szermierkę – floret, zapasy – styl klasyczny, lekkoatletykę dziewcząt i chłopców, tenis stołowy, strzelectwo sportowe, kajakarstwo dziewcząt, wioślarstwo chłopców, piłkę nożną, piłkę siatkową dziewcząt i piłkę koszykową chłopców. W 1988 r. brak środków finansowych spowodował, że za priorytetowe postanowiono uznać tylko sekcje w 6 dyscyplinach: zapasach, szermierce, lekkoatletyce, tenisie stołowym, kajakarstwie i strzelectwie. W następnym roku zrezygnowano z wspierania strzelectwa. Mniejsze środki finansowe postanowiono przeznaczać na podnoszenie ciężarów, wioślarstwo i piłkę nożną. W 1989 r. przystąpiono do redukcji etatów w jednostkach organizacyjnych kultury fizycznej. W tych latach jednocześnie realizowano wymianę sportową z Kazaniem, stolicą Tatarskiej Autonomicznej Republiki Radzieckiej, a od 1987 r. z miejscowością Vidin w Bułgarii. Te odległe i kosztowne kontakty miały charakter polityczny. Zlikwidowano Wojewódzki Ośrodek Sportu i Rekreacji, pozostawiając tylko ośrodki terenowe, które mieli finansować naczelnicy miast. W klubach starano się nie likwidować etatów szkoleniowców. W łomżyńskich szkołach podstawowych planowano utworzyć klasy z rozszerzonym programem wychowania fizycznego o profilu lekkoatletyki i kajakarstwa. 1 I 1991 r. zlikwidowano Centralny Fundusz Rozwoju Kultury Fizycznej z którego finansowano działalność klubów. Rozwiązano Wojewódzką Federację Sportu, a centralne środki finansowe uzyskiwano tylko na realizację zadań zleconych w zakresie sportu dzieci i młodzieży.3

Reaktywowanie w 1976 r. Łomżyńskiego Towarzystwa Wioślarskiego znacznie ożywiło działalność w zakresie sportów wodnych w Łomży. Zakupiono wiele jednostek nowoczesnego sprzętu. Nastąpiła paradoksalna sytuacja. Towarzystwo stało się dzierżawcą budynków i części terenu na obszarze swojej historycznej przystani, którego powinno być spadkobiercą i prawowitym właścicielem. Początkowo korzystano z hangaru i pomieszczeń Klubu Wodnego “Okoń” Ligi Obrony Kraju. Jednak administratorzy terenu i budynku wypowiedzieli umowę najmu obiektu. Przeniesiono się do budynku po warsztacie samochodowym, który zbudowano po zakończeniu II wojny światowej na terenie przystani. Na potrzeby Towarzystwa zagospodarowano ten budynek oraz część nabrzeża przystani. Wykonano pomost pływający dostosowany do przybijania sprzętu wyczynowego. Szkoleniowcy otrzymali łodzie typu “Perkoz”, a w następnych latach typu “Kasia” oraz “Kameo” do asekuracji zawodników i prowadzenia treningów. Zatrudniono instruktorów, szkutnika, prezesa, księgową i przystaniowego. Pierwszym prezesem został Jarmołuszko Miron, a urzędującym viceprezesem Kołodziejski Hubert, następnymi viceprezesami Klama Jerzy, Kobryś Kazimierz, Piotrowski Marek i Nimkiewicz Ryszard. Szkutnikami kolejno byli Kuczyński Jerzy, Kołodziejski Wojciech i Wysocki Wiesław. Dużo energii i zaangażowania dla Towarzystwa wykazali społeczni prezesi: Jarmołuszko Miron i Ciuchta Lucjan. Łatwiejsze stało się pozyskiwanie środków na prowadzenie działalności. Pracę treningową prowadzono wykorzystując akwen Narwi, a w okresie zimowym korzystano z sal gimnastycznych szkoły w Piątnicy i szkół łomżyńskich. Początkowo utworzono sekcje wioślarską i żeglarską. Młodzież uprawiająca dotychczas wioślarstwo w klubie wodnym “Okoń” Ligi Obrony Kraju przeszła wraz z trenerem Hubertem Kołodziejskim do Łomżyńskiego Towarzystwa Wioślarskiego. Sekcja wioślarska wzbudziła duże zainteresowanie wśród łomżyńskiej młodzieży. Pracę szkoleniową podjęli byli zawodnicy Zenczewski Marek i Zenczewska Hanna. W szkoleniu na obozach wspomagał ich Wasilewski Ireneusz. W 1979 i 1980 r. szkolenie wraz z Zenczewskim Markiem prowadzili Lutrzykowski Janusz i Zwoleński Lech, a pod koniec lat osiemdziesiątych Lipiński Jerzy. W 1979 r. na torze regatowym Brdy ujścia odbyła się VI Ogólnopolska Spartakiada Młodzieży w wioślarstwie. Łomżyniacy startowali w kategorii juniorów starszych.

W finale B, w wyścigu czwórek podwójnych ze sternikiem II m. zdobyła: Rokuszewska Zofia, Piotrowska Jolanta, Bienias Joanna, Dardzińska Wiesława ze sterniczką Wiśniewską Dorotą. Również II m. w finale B dwójek podwójnych na 1500 m. zdobyli Grajdziadek Andrzej i Jankowski Krzysztof. V m. w konkurencji jedynek podwójnych w finale B uzyskał Grelewski Roman. W 1980 r. w Poznaniu podczas VII Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży w finale B juniorów młodszych zajęli I m. Mierzejewski Sławomir i Zawadzki Dariusz. Startowali w konkurencji dwójek podwójnych na 1500 m. V m. w finale czwórek podwójnych na 1000 m. zajęły: Bienias Joanna, Wysocka Wiesława, Laskowska Wiesława i Myślińska Wanda ze sterniczką Wiśniewską Dorotą. Opiekę szkoleniową nad tymi osadami w 1979 i 1980 r. sprawował Zwoleński Lech. Największe sukcesy osiągnęli podopieczni Zenczewskiego Marka. W 1981 r. podczas VIII Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży w kategorii juniora młodszego łomżyńscy zawodnicy zdobyli brązowy medal. Startowali w konkurencji czwórek podwójnych na dystansie 1500 m. Uczynili to Mierzejewski Sławomir, Grelewski Roman, Zyskowski Mirosław i Zawadzki Dariusz. W 1986 r. podczas XIII Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży III m. w jedynce podwójnej juniorów młodszych na dystansie 2000 m. uzyskał Breziak Mirosław. W 1987 r. na tym samym dystansie zdobył VIII m. w Mistrzostwach Polski Seniorów. W 1988 r. podczas Mistrzostw Polski Seniorów w tej samej konkurencji i na tym samym dystansie Bąkowski Andrzej był XII. Największe sukcesy uzyskała Kuncewicz Elżbieta. W 1987 r. zdobyła III m. w Mistrzostwach Polski Młodzików, a w 1988 r. była już II. Jej kolega klubowy Wasilewski Cezary zajął VIII m. w jedynce podwójnej, Ciesielska Edyta i Palczewska Monika uzyskały IX m. w dwójce podwójnej. W 1991 r. Kuncewicz Elżbieta w Mistrzostwach Polski Juniorów Młodszych zdobyła złoty medal na dystansie 1500 m. W tymże roku wywalczyła V m. w Mistrzostwach Polski Juniorów, a w Mistrzostwach Polski Seniorów uzyskała VI m. W tych dwóch ostatnich regatach startowała na dystansie 2000 m. Sukcesy te uzyskała w jedynce podwójnej. W latach następnych należała również do grupy najlepszych polskich wioślarek, seniorek, ale sukcesy odnosiła już w barwach “Posnanii” Poznań.4

W sekcji żeglarskiej zajęcia prowadził Wasilewski Ireneusz. Miała ona do dyspozycji pięć żaglówek “Optymist”. Sekcja ta brała udział w obozach szkoleniowych organizowanych nad jeziorem Rajgrodzkim i w regatach. W 1979 r. zrezygnowano z istnienia tej sekcji, a jej sprzęt przekazano dla Klubu Wodnego “Okoń” Ligi Obrony Kraju w Łomży.5

Podejmowano kilkakrotnie próby rozwinięcia działalności w sekcji kajakowej. Angażowani szkoleniowcy po krótkich okresach pracy rezygnowali z niej. Jednak nie rezygnowano. Corocznie ze środków uzyskiwanych od władz wojewódzkich dokupywano nowy sprzęt. Ogłoszono komunikat o poszukiwaniu trenera w biuletynie informacyjno – metodycznym Polskiego Związku Kajakowego “Kajak i my”. Na zgłoszoną ofertę odpowiedziało kilku kandydatów. Przyjechali do Łomży, obejrzeli bazę ŁTW, sprzęt, przeprowadzili rozmowę i odjechali. Ostatecznie na pozostanie w Łomży zdecydował się Józef Oleś, były zawodnik “Yacht Clubu” Nowa Huta, “Budowlanych” Kraków i “Nadwiślanina” Kraków. W swojej karierze zawodniczej był wicemistrzem Polski juniorów w C – 2 w 1968 i 1969 r. W okresie poprzedzającym przyjazd do Łomży był szkoleniowcem klubu “Nawiślanin” Kraków. W styczniu 1979 r. zamieszkał w Łomży. Przeprowadził nabór do sekcji i rozpoczął treningi od zaprawy ogólnorozwojowej na sali gimnastycznej, a w maju tegoż roku zaczął prowadzić treningi na wodzie. W lipcu zorganizowano pierwszy obóz szkoleniowy nad jeziorem Rajgrodzkim.

Opracował Czesław Rybicki