Józef Bogucki
Józef Bogucki, powstaniec styczniowy, inżynier, urodził się w 1843 roku we wsi Laski w ziemi łomżyńskiej. Pochodził z w rodziny ziemiańskiej. Nauki początkowe pobierał w Łomży, a następnie w gimnazjum realnym Warszawie. Około 1862 roku wstąpił do Instytutu Politechnicznego i Rolniczo – Leśnego w Puławach. Tu zastał go wybuch Powstania Styczniowego, w którym bierze aktywny udział. Po upadku zrywu niepodległościowego udał się na emigrację do Paryża, a następnie do Gandawy, gdzie ukończył z wyróżnieniem Szkołę Inżynierii Cywilnej. Pracę zawodową zaczął w kolejnictwie. Pracował przy projektowaniu, budowie i utrzymaniu dróg żelaznych na Węgrzech, Galicji i Królestwie. W 1869 roku brał udział w poszukiwaniach tras i opracowywaniu projektów kolejowych w dorzeczu rzeki Wagi i Banacie. Do 1871 roku był zatrudniony jako inżynier sekcyjny przy budowie drogi żelaznej prowadzącej z Karłowca do Rieki / obecnie Chorwacja /. Powołany na stanowisko inżyniera oddziałowego pracował przy budowie drogi żelaznej Arcyksięcia Albrechta w Galicji. Po jej zakończeniu przeniósł się do Warszawy. Pracował na kolei Warszawsko – Wiedeńskiej i Nadwiślańskiej. Jak napisano o nim „Na wszystkich powyżej wymienionych stanowiskach (…) wyróżniał się zaszczytnie, zarówno biegłością zawodową, jak i wysokim poczuciem obowiązku, sumiennością i pracowitością”. Swój nieprzeciętny talent miał możliwość ujawnić również jako doradca techniczny i pełnomocnik kilku instytucji finansowych m.in. Banku Handlowego. Przez krótki czas sprawował nadzór nad zakładem górniczym w Drzewicy w opoczyńskim. Znakomicie sprawdził się jako fachowiec przy budowie nowoczesnego tartaku w Tajkurach kołoZdołbunowa na Wołyniu.
W 1888 roku dostaje propozycję objęcia stanowiska dyrektora Zakładów w Starachowicach. Okres jego pracy w tutejszych zakładach uważany jest za najbardziej płodny w jego technicznej karierze. Przebudował zakład, zreorganizował administrację. Pobudował piece martenowskie, walcownie, odlewnię (żeliwiernię), a także warsztaty mechaniczne. Zaprowadził oświetlenie elektryczne. Pobudował kolejkę łączącą zakłady w Nietulisku ze stacją w Kunowie kolei Nadwiślanskiej.Zwieńczeniem jego działalności w Starachowicach było wybudowanie wielkiego pieca metalurgicznego zasilanego koksem. Ponadto zaprowadził prawidłową gospodarkę leśną w tutejszych lasach. Szacuje się, że w wyniku reform Boguckiego dochód zakładu zwiększył się 4x. Pisano o nim „Był nie tylko dyrektorem, lecz zarazem pierwszym robotnikiem, świecącym innym przykładem sumiennego pełnienia obowiązków”. W 1900 roku składa dymisje ze stanowiska starachowickich zakładów i obejmuje funkcję dyrektora Francusko – Rosyjskiego Towarzystwa Zakładów Górniczych w Dąbrowie. Tu również daje się poznać jako znakomity fachowiec i administrator. Po kilku latach przechodzi na stanowisko członka Rady Zwiadowczej Towarzystwa Francusko – Rosyjskiego Zakładów Górniczych w Dąbrowie. Józef Bogucki umiera 28.06.1910 roku. 04. 07.1910 roku jego ciało zostało złożone na cmentarzu w Czerwinie koło Ostrołęki.
Bibliografia: – Adam Braun, Józef Bogucki, Wspomnienie pośmiertne. Przegląd Techniczny 44/1910.
– Kurier Warszawski 178/1910 z dnia 30.06.1910 wyd. popołudniowe / nekrolog J.B.
– Portret Józefa Boguckiego https://polona.pl/item/portret-jozefa-boguckiego,Njg3MjMxMDY/0/#info:metadata
Opracował Jarosław Marczak, Legionowo.
Nekrolog Boguckiego. Kurier Warszawski 178/1910.
Grób rodzinny Boguckich w Czerwinie.
