Anioły prawdziwie radowały się w Dworku Lutosławskich
Za nami kolejny wieczór kolęd i pastorałek organizowany przez Muzeum Przyrody w Drozdowie we współpracy z chórem „Szkolne Słowiki” ze Szkoły Podstawowej w Jeziorku.
Siedziba muzeum to wymarzone miejsce na realizację tego typu przedsięwzięć. Do lat 30. ubiegłego wieku obiekt był własnością rodziny Lutosławskich. W roku 1936 Bank Rolny zlicytował majątek Lutosławskich. Dwór dolny odkupiła na licytacji w 1937 roku Maria z Lutosławskich Niklewiczowa (córka Wincentego). Do 1978 roku mieszkała tu jeszcze, a na rok przed swoją śmiercią sprzedała dwór Urzędowi Wojewódzkiemu w Łomży. W 1984 roku powstało tu Muzeum Przyrodnicze będące Oddziałem Muzeum Okręgowego w Łomży. W roku 1995 muzeum uzyskało samodzielność organizacyjno – prawną, a od 1999 jest samorządową instytucją kultury.
Dziecięce kolędowanie w Salonie Dworskim muzeum to już pięcioletnia tradycja. Salon Dworski to część XVIII-wiecznego dworku przebudowanego w latach 1978 – 84. Sam zwyczaj zapraszania dzieci do siedziby Lutosławskich przetrwał dziesiątki lat. Z relacji Marty Niklewicz, wnuczki Marii Niklewicz (ostatniej właścicielki drozdowskiego dworku z rodu Lutosławskich) wiemy, że w Drozdowie kultywowanych było wiele obyczajów integrujących dwór ze wsią. Pani Oczka (Wacława Lignowska, dama do towarzystwa pani Pauliny Lutosławskiej) opisuje świąteczne obiady dla oficjalistów. Pani Marta informuje: „Za mojej pamięci, czyli lata 60-80, moja Babka kontynuowała dwa zwyczaje. Co roku wszystkie dzieci przystępujące do pierwszej komunii świętej w parafii drozdowskiej , zapraszane były na poczęstunek i zabawy w ogrodzie. Drugi odbywał się w wielkanocną niedzielę. Dawniej zbierali się przed tarasem fornale i strzelali z batów, za co dostawali poczęstunek i szklaneczkę wina (drozdowskiego oczywiście). Po wojnie fornali zastąpiła orkiestra Ochotniczej Straży Pożarnej, która grała pod oknami, aż Babcia wyszła i poczęstowała ich winem, browaru już nie było.”
Tegoroczne kolędowanie w Salonie Dworskim Muzeum Przyrody w Drozdowie z udziałem chóru „Szkolne Słowiki” ze Szkoły Podstawowej w Jeziorku odbyło się dnia 18 stycznia o godzinie 18.00. Gościem specjalnym bieżącej edycji była łomżyńska malarko – poetka , pani Teresa Adamowska. To niezwykła osoba, zarówno w swoim talencie, jak i w swej skromności. Opowiedziała wszystkim zgromadzonym o sobie i swojej artystycznej drodze. Okazało się, że pani Teresa urodziła się właśnie w tym dworku, ponieważ w latach 60. XX wieku funkcjonowała tu porodówka.
Nasze kolędowanie było kolędowaniem z aniołami. Nosiło tytuł „Aniołowie się radują”. A anioły pojawiały się w scenkach inscenizowanych przez uczniów ze Szkoły Podstawowej w Jeziorku, w poezji pani Teresy Adamowskiej z cyklu Betlejem Łomżyńskie prezentowanej przez młodzież z PG w Piątnicy, II LO w Łomży i Zespołu Szkół Mechanicznych i Ogólnokształcących w Łomży oraz w jej obrazach prezentowanych na kartach kalendarza z roku 2010. Anioły były też na tegorocznych zaproszeniach i na okładce śpiewnika.
Kolejna ciekawostka spotkania z kolędą i pastorałką to jedna ze scen, w której wystąpiły najmłodsi aktorzy, uczniowie klasy II Szkoły Podstawowej w Jeziorku. Scenka została zaczerpnięta z oryginalnego tekstu jasełek napisanych przez Wacławę Lignowską, damę do towarzystwa Pauliny Lutosławskiej.
Taka okazja sprowokowała do występu naszego przyjaciela Sybiraka, pana Mariana Paliwodę, który wygłosił z pamięci w gwarze góralskiej słynną „Gawędę o Panu Jezusiku”.
Anioły gościły również wśród nas, a należą do ich zacnego grona ci wszyscy, którzy pomogli zorganizować wspólne kolędowanie. Z wdzięcznością kłaniam się pani dyrektor Annie Archackiej, z której gościnności od 5 lat już korzystamy. Z serca dziękuję też mamom za słodki poczęstunek. Dziękuję pani Krystynie Borkowskiej za sponsorowanie znaczącej części kart z cyklu Betlejem Łomżyńskie, a każdy z gości taką kartę otrzymał na pamiątkę spotkania wraz z autografem honorowego gościa wieczoru – pani Teresy Adamowskiej. Wyrazy wdzięczności kieruję pod adresem naszego anioła z akordeonem – pana Tomasza Gawrycha, który towarzyszył naszemu śpiewaniu.
Chór wykonał 28 kolęd i pastorałek w aranżacjach głównie Kamy Palińskiej oraz Piotra Kai.
Trudno przecenić inicjatywę, jaką jest rodzinne śpiewanie kolęd. Dzieciaki z chóru „Szkolne Słowiki” razem ze swoimi bliskimi miło spędziły ten styczniowy wieczór, utrwaliły znane kolędy, nauczyły nowych pastorałek, swoją postawą zachęciły do czerpania radości ze wspólnego śpiewu. Tym samym podtrzymały w narodzie piękną tradycję, która równocześnie wpisuje się w naszą narodową tożsamość. A jeszcze przy tym uruchomiły to , co w nas najlepsze, sporą dozę empatii, która każe patrzeć na drugiego człowieka miłosiernym spojrzeniem i wyzwala w nas… anioła.
Na zakończenie pragnę przytoczyć słowa współczesnego, bardzo poczytnego brazylijskiego pisarza i poety Paulo Coelho, który twierdzi, że „Ob licze two jego anioła uka zuje się zaw sze, gdy ze szlachet nością od no sisz się do świata. Jest stru mieniem, po lem, błęki tem nieba.”
Beata Sejnowska – Runo, opiekun chóru „Szkolne Słowiki”
