Wacław Filochowski. Wrony, opowieść noworoczna.

Jedno potężne napięcie mięśni, jeden arcyskok – i oto znalazłem się po drugiej stronie nieprzyjaźnie na-

jeżonego ogrodzenia. Park spał w najlepsze, gdyż dopiero gdzieś na najodleglejszych krawędziach widnokręgu mżyła się leniwie i sennie zapowiedź przedświtu.

Ale cierpiące na stałą bezsenność wielkie miasto czuwało. W pustej jeszcze alei Ujazdowskiej darły się

niesamowicie samochody i klengliły janczary szlichtady. To pijany Sylwester warszawski powracał, ziewając, do domu. Nieustraszenie wszedłem w obumarłą, nieruchomą gąszcz bezlistnych drzew i krzew6w. Instynkt w mroku wiódł mię tam, gdzie poprzedniego dnia znalazłem dla siebie niezmiernie obiecującą suchą gałąź. Była odwilż. Śnieg miękko zapadał się pod memi nogami. W powietrzu parowało wrażenie ciepła.

 U kresu wędr6wki zatrzymało mię nieoczekiwane, uderzenie. Nie chlaśnięcie gałązki, lecz żywe, sprężyste uderzenie. Gotów byłem przysiąc, że w głowę zdzieliła mię czyjaś noga, obuta i

w kaloszu. Równocześnie z pobliskich drzew zerwały się czarne girlandy wron,tych wiernych druhen głodu, wojny i powietrza. Ich okropny krzyk gniewu naj widoczniej w moją był skierowany stronę. Uderzenie się powtórzyło. Patrzę uważnie. Tak jest, nogi. Patrzę uważniej. Nietylko nogi, ale i tułów. Oczy me wychodzą z orbit z wysiłku: już widzę nawet kulistągłowę. Wszystko to wisi na tej właśnie gałęzi, kt6rą sobie poprzedniego dnia upatrzyłem. Jestem nieco kwaśny. – A więc i tu towarzystwo! l w tej dziedzinie życia, którą zwiemy śmiercią, ma się rozegrać walkao gałąź? Gdybym był wiedział, że popyt na gałęzie jest tak znaczny, zostawiłbym tu wczoraj swój biletz napisem: “Zajęte”. Nogi drgnęły z wyrzutem.

Siedzące na śniegu ciało rozwarło ku amie swe ramiona.

Niech żyje życie! Niech żyje Nowy Rok! Przecież jest to dzień, kiedy ludzie bogaci przyjmują życzenia, dają napiwki i poczęstunki.

– Nie mam takich wspaniałych znajomych…

– Człowieku!-uroczyście woła oberwany wisielec..

Nazywam się Tener. Malarz najbardziej życiowo upośledzony, bo malarz chrześcijański, religijny. Przecież nikt moich świętych do saloników i buduarów nie kupi, to zrozumiałe. Nawet kościołom nie opłaci się nabywać odemnie obrazy, ponieważ ich stare malowidła z każdym dniem starzeją się i nabierają wartości antyków. Więc jestem tak biedny, że nawet nie mam kalendarza. Ale znam adresy takich ludzi, u których się najemy. Tam będziesz dziś moim gościem. A przecież już wisiałem!

Jeszcze małe półgodziny, a rozmawiałbyś już z wiszącym worem kości i martwych nerwów. Wszak błagałem cię nogami, byś mię zdjął, wołałem, krzyczałem, przemawiałem do sumienia i rozumu.

– Język nóg stosunkowo mało znam-tłumaczę się zawstydzony.

– Przed nami jest życie! A jeżeli nawet nie życie, to w każdym razie jeden dzień bosko sytego użycia.

Głód sprowadza na jedną płaszczyznę ideały zarówno murzyna, jak filozofa i malarza religijnego.

Wstał, wziął mię za rękę i zaprowadził do miasta. Niebo już zdążyło powlec się barwami świtania.

Odprowadził nas do bram parku głodny, zły krzyk wron, których czarne festony i frendzle zwisały

z gałęzi zaśnieżonych drzew… o zmroku, podczas szóstej wizyty, Tener dostał czkawki. Było to w domu jakichś ludzi, którzyz życzeń naszych nie bardzo się cieszyli, oświadczyli natomiast, że nas sobie nie przypominają. Przyjaciel mój zapewnił ich, że jakaś tam znajomość jest tylko czczą formalnością? ponieważ zasadniczym momentem nastroju noworocznego powinna być życzliwość i gościnność. Podczas wizyt T ener rzeczywiście był niezmiernie gościnny. Krajał tort, nakładał na talerz sobie i mnie częstował winem gospodarzy, chodził do kuchni i tam przymawiał się o bigos i pieczeń. Opowiadał ostre, jakpikle, anegdoty, aż wreszcie ociężały, niczem boa po pożarciu antylopy, sennem okiem przyglądał się osowiałym twarzom milczących gospodarstwa.