Wspomnienie 100. rocznicy urodzin Hanki Bielickiej
Dzień 9. listopad 2015r zostaje w łomżyńskim kalendarzu naznaczony jako 100. rocznica urodzin Hanki Bielickiej, wywodzącej się ze starego ziemiańskiego rodu Ziemi Łomżyńskiej – rodziny Bielickich. Droga życiowa Hanki Bielickiej, a tak naprawdę Anny Weroniki Bielickiej związana ze sceniczną działalnością artystyczną i filmową, zawiodła ją ostatecznie do Warszawy, gdzie na przestrzeni drugiej połowy XX wieku dzięki swojemu talentowi i temperamentowi scenicznemu, została w dziedzinie estrady, teatru i kina najbardziej znaną w nowożytnych dziejach „Dziewczyną z Łomży”.
Hanka Bielicka przyszła na świat w 1915r w miejscowości Konowka (obecnie Ukraina), gdzie zatrzymała się jej rodzina w trakcie ewakuacji Łomży przed skutkami I wojny światowej. Jej ojciec Romuald Jan Bielicki, matka Leokadia z domu Czerwonko, siostra Marysia oraz sama Hanka spędzili 2 lata w pięknym majątku dworskim, skąd w roku 1917 wygoniła ich rewolucja październikowa. Powrócili wówczas razem do Łomży, gdzie zatrzymali się w położonej w centrum Łomży kamienicy babki małej Hanki – Władysławy Czerwonko.
Rodzice zapewnili dziewczynkom staranne wykształcenie w Gimnazjum Żeńskim im. Marii Konopnickiej oraz naukę języków, w tym angielskiego i francuskiego. Hanka dodatkowo przez 8 lat uczęszczała do konserwatorium na lekcje muzyki. Jej ojca Jana Romualda Bielickiego pochłaniały sprawy publiczne, był posłem na Sejm, radnym Rady Miejskiej, dyrektorem Kasy Komunalnej dla rolników i pracownikiem Sądu Okręgowego w Łomży. Nastoletnia Hanka, już wtedy przejawiała talent sceniczny biorąc żywy udział w przedstawieniach amatorskich, m. innymi w Łomżyńskim Towarzystwie Wioślarskim. Hanka po ukończeniu gimnazjum wybrała drogę edukacji artystycznej w Warszawie studiując jednocześnie romanistykę na Uniwersytecie Warszawskim i aktorstwo w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie pod okiem Aleksandra Zelwerowicza, mieszkając wspólnie z siostrą w tym czasie w internacie Sióstr Urszulanek.
Za namową ojca w sierpniu 1939 roku przyjęła zaproponowaną posadę w Teatrze na Pohulance w Wilnie, unikając przez to jako jedyna z rodziny wywózki na Sybir. Debiutowała tam rolą Doryny w „Świętoszku” Moliera. Grała również Mariannę w „Wieczorze Trzech Króli”, a w „Madame Sans-Gene” występowała wspólnie z Danutą Szaflarską i Hanką Ordonówną. Czas wojny aktorka przetrwała w Wilnie grając początkowo dorywczo u boku Ludwika Sempolińskiego, a następnie dorabiając w kawiarni jako pianistka. Po wojnie Bielicka przeszła do Teatru Dramatycznego w Białymstoku, następnie na zaproszenie Ludwika Sempolińskiego grała w łódzkim Teatrze Bagatela, by od roku 1949 przenieść się do warszawskiego Teatru Współczesnego. W 1954 r. Ludwik Sempoliński zaproponował Bielickiej zagranie roli w „Żołnierzu królowej Madagaskaru” w warszawskim Teatrze Syrena, z którym to teatrem artystka związała się już na ponad 40 lat. Często pojawiała się także na estradzie, m.in. w kabaretach „Szpak”, „U Lopka”, „U Kierdziołka”.
Podczas występu w krakowskim kabarecie „Siedem kotów” w 1947r., Hanka Bielicka poznała słynnego pisarza i satyryka Bogdana Brzezińskiego, który zachwycony jej osobowością, stworzył dla niej niezapomnianą postać Dziuni Pietrusińskiej – „paniusi miejsko-wiejskiej” komentującej paradoksy polskiej rzeczywistości. W tej roli aktorka dla publiczności i słuchaczy radiowego „Podwieczorku przy mikrofonie” przez 25 lat wygłosiła ponad tysiąc monologów. Zagrała w ponad 20 filmach i wielu serialach m.in. w „Zakazanych piosenkach”, „Celulozie” , „Cafe pod Minogą”, „Małżeństwie z rozsądku”, „Panu Wołodyjowskim”, ekranizacji powieści Katarzyny Grocholi „Ja wam pokażę!”, „Wojnie domowej” i „Badziewiakach”. Przez okres swojej kariery nie zapominała o swoim rodzinnym mieście, którego nie pomijała w swoich trasach i dla którego w roku 1969 zadedykowała i wykonała unikalną piosenkę skomponowaną przez Janusza Odrowąża i kompozycji Romualda Żylińskiego – „My z Łomży”. W 1974r., pani Hanka w uznaniu swoich zasług otrzymała od władz miasta tytuł „Honorowego Obywatela Miasta Łomży”. Hanka Bielicka przez całe swoje zawodowe życie wyróżniała się wyniesionymi z domu nienagannymi manierami i niepowtarzalnym wyczuciem estetyki, której kwintesencją były Jej barwne stroje i dziesiątki Jej legendarnych kapeluszy, dobieranych każdorazowo do kreacji estradowych i kostiumów codziennych.
Przez całe swoje pracowite życie Hanka Bielicka zdobyła wiele nagród resortowych i państwowych, z których najbardziej sobie ceniła te – przyznane głosami publiczności, w tym zwycięstwo w plebiscycie na Najpopularniejszą Kobietę Warszawy (1968 rok), tytuł Warszawianki Roku 1994, przyznany w plebiscycie „Expressu Wieczornego” i Radia Eska, a także telewizyjnego Wiktora i Nagrodę Prometeusza za wybitne osiągnięcia estradowe. Aktorka, która znana była wśród swoich przyjaciół z tego, że nigdy nie opuszczał jej dobry humor, odeszła od nas w 2006r.
wykorzystano:
– Wiadomości Łomżyńskie Nr 5, wiosna 2006, (Kwartalnik Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej),
– „Zawsze byłam dziewczyną typową z Łomży.”, „Była artystką totalną.”oprac. Maria Sondej, Łódź, 2000, Akapit Press, – „Urodzona na wozie, czyli pamiętnik Hanki Bielickiej”, B. Kazimierczyk, Łomża 1990; H. Bielicka
oprac. Wojciech Winko
